Wat een mooi weer was het voor het molenweekend: een lekker windje en prachtige luchten. Bij ons in de tuin draaide het zelfgemaakte molentje dat ik kreeg van een elfjarig meisje er lustig op los. Haar ouders klopten deze winter bij me aan omdat hun tot dan toe vooral vrolijke dochter zich de laatste tijd somber, onzeker en passief voelde. Ze maakten zich zorgen. We maakten kennis en spraken af in mijn Coachbus. De eerste keer liet ze me verhalenderwijs kennismaken met haar familie en vroeg of we ook naar de begraafplaats konden rijden. Daar ging haar verhaal verder en gaf ze de rozen vers water. In de bus tekende ze zichzelf en ook de dingen waar ze meestal een blij gevoel van krijgt én waar ze van droomt.
Na deze eerste ontmoeting leek één rad van haar molentje weer wat gesmeerd en van het een kwam het ander: de andere radertjes gingen meedraaien. Ze gaf bijvoorbeeld aan haar ouders aan dat ze graag écht eens op een ander type school wilde gaan kijken omdat ze vermoedde dat die beter bij haar zou passen. Ze kreeg die ruimte en maakte de keuze om te gaan switchen en heeft daar tot op de dag van vandaag geen spijt van.
We hebben elkaar nog een paar keer ontmoet. De laatste keer konden we samen terugkijken en concluderen dat het goed was. Ze voelt zich weer vrolijker en ook sterker vanwege de stappen die ze heeft gezet. De voorwaarden in haar en haar omgeving zijn nu gunstiger om lekker verder te groeien. Haar molentje draait er weer lustig op los!