Ik loop na schooltijd door een basisschool. Het is pittig herfstweer. De kinderen van de BSO spelen buiten. Als ik langs de toiletgroep loop, hoor ik een zacht gehuil. Dat wordt luider op mijn vraag wat er aan de hand is en of ik kan helpen. Het is een meisje. Ze snikt dat ze een ongelukje heeft gehad. Nu zijn haar nieuwe kleren nat geworden en ze heeft mama beloofd dat ze schoon zullen blijven. Ze heeft te lang gewacht, omdat ze zo lekker aan het buitenspelen was. Ze durft niet van de WC te komen…

Nog steeds door een dichte deur heen, zeg ik haar dat ik het me voor kan stellen dat ze verdrietig is en dat ik het jammer voor haar vind. Daar voeg ik aan toe, dat het bijna iedereen weleens gebeurd is, mij ook. Zullen we een oplossing bedenken? Inmiddels is ze stil geworden en even later gaat de deur open. “Hoi, wat wil je nu?” “Naar de juf en droge kleren aan” Ik vraag of ze het alleen gaat doen. Ze wil dat ik even meeloop. Buiten zegt de juf: “Zó, was het druk op de WC´s, je was zo lang weg?!” Ze buigt haar hoofd en zwijgt. Ik leg de juf uit dat ik haar heb ontmoet bij de WC´s en dat ze even iets aan de juf alleen wil vertellen. De juf voelt het aan en komt naar haar toe. Ze zegt dat ze het helemaal niet erg vindt en vraagt iemand anders om mee naar binnen te lopen voor schone kleren.

Deze gebeurtenis laat zien hoe belangrijk het is om erkenning te geven aan iemands gevoel. Nadat ik dat namelijk gedaan had, opende dit meisje de WC-deur, kwamen we in contact en konden we het hebben over een oplossing.
En ook dat het soms gewoon fijner is om even 1:1 aandacht te krijgen en te praten (zeker over bepaalde gevoelige onderwerpen).

Tenslotte wordt mijzelf een spiegel voorgehouden.
Ik voel de impact van de belofte je nieuwe kleren schoon te moeten houden op school.
Hoe vaak heb ik dat zelf gevraagd? Ik geloof dat het wel meevalt.
Tja… er zit wat in, maar het kan een kind ook beperken in het kind-zijn en (faal)angstig maken.