“Ik hou van takken” zegt hij tijdens de kennismaking.
In het bos bouwen we verder aan een bestaande takkenhut.
Dat wil hij liever dan een nieuwe bouwen. Het is ook makkelijker en veiliger.
In de loop van de tijd blijkt de hut metafoor te staan voor een aantal dingen zoals behoefte aan een plekje voor zichzelf en samen spelen. Tussen onze afspraken door bouwt hij verder met zijn familie. Er komt zelfs een tuinpaadje. Inmiddels heeft hij thuis ook een hut op zijn kamer.
Gisteren gingen we naar de hut voor onderhoudswerkzaamheden.
Wat een schrik en ingehouden boosheid als blijkt dat de dikke steunpilaar van zijn takkenhut een dikke blauwe stip heeft gekregen om gekapt te worden! Hoe kunnen ze dat nou doen? We staan er even bij stil. Dan gaat hij ijverig op zoek naar een nieuwe dikke boom, een boom zonder stip. Die is gauw gevonden. We stropen onze mouwen op en gaan keihard aan het werk. Samenwerken aan een gloednieuwe takkenhut! Hij bruist van energie en creativiteit. Als we klaar zijn staat hij trots naar zijn hut te kijken en zegt: “Toch wel leuk om een hele nieuwe hut te bouwen en wie weet moet ik wel weer een keer verhuizen…”
Op de terugweg voegt hij er nog aan toe dat hij nu weer blij is en dat zijn nieuwe hut zelfs nog mooier is dan de oude omdat we er rechtop in kunnen staan en hij meer hoekjes heeft om in te zitten.
Een mooi proces en enerverende middag: wat een ontwikkeling!